Jawel hoor, ik heb het gedaan. De beroemde Tongariro Crossing.

Het begon toen gister ochtend om 5.50 iemand mij kwam ophalen in Taupo. Vanuit Taupo.was het nog z'n 1,5 tot aan Tongariro National park. Eenmaal aangekomen werd iedereen uitgerust met bergschoenen, ice axe voor de klim de top en een helm. Toen iedereen warm aangekleed was en alle benodigdheden had kon de tocht beginnen. We werden afgezet aan de voet van de crossing en toen ging het beginnen. We liepen de tocht in etappes zodat we ook even op adem konden komen. Na 1,5 uur door een vallei lopen was de laatste toilet stop en toen ging de klim beginnen. De volgende etappe was 2,5 uur en was een klim van z'n 400 meter op de Devil Staircase. Ik snap nu dondersgoed waarom ze het de devil staircase noemen want oh wat is dat een hel van een trap. Na al helemaal uitgeput bovenaan aan te zijn gekomen ging het klimmen nu pas echt beginnen. We moesten alle uitrustingen aantrekken en ons zo warm mogelijk aan doen want het zou een zware tocht worden door de verandering in het weer. Toen de tocht begon scheen de zon heerlijk en was het nog redelijk warm maar dat veranderde snel. Toen liepen we over een vlak oppervlakte waar het erg hard waaide en erg bewolkt was. Toen we die etappe hadden gehad ging de echte klim beginnen. We klommen z'n 350 meter naar de top van de berg. Het was een klim waar geen pad was dus je je eigen veilige weg moest vinden, want een verkeerde stap en je kon uitglijden naar onder... Op dat moment was het weer heel erg slecht. Maar goed ook dit stukje had ik overleefd en ging ik vol goede moed door naar de afdeling. Toen ging het fout, ik was moe van de klim, ik had blaren en door de harde wind en de mist was het heel moeilijk om te ademen of om te zien. Ik kwam steeds verder achter te liggen en uiteindelijk was de groep al bijna bij de volgende stop en ik was nog nieteens halverwege. Ik raakte onderkoelt en moest met spoed naar een warme plek. Ik moest alle stops door lopen zodat ik nog enigzins warm bleef. Het was een hel. Maar goed ik heb de tocht heel afgemaakt metalle 10 tenen en 10 vingers nog. Wel duurde het nog erg lang om weer een beetje warm te worden en zit ik onder de blaren! En achteraf weer een leuk verhaal om te vertellen.

Mijn tripje gaat nu verder naar Rotorua.